Gelovigen die op vakantie zijn

Zie ik sterren aan de hemel staan…

Gelovigen die op vakantie zijn, hebben nog wel eens de neiging om spontaan Bijbelteksten te citeren bij het zien van prachtige landschappen, ruige natuur of andere schoonheden van de schepping.  Dat is helemaal niet zo raar, want de aarde is vol van de goedheid van God. Neem nou Psalm 8: ‘Zie ik sterren aan de hemel staan…’ Die Psalm komt toch vanzelf als je onder duizenden sterren kampeert? Psalmen doen het sowieso goed, in dit soort situaties.

Ik ben er een keer met volle bepakking afgerold…

Nu heeft iedere gelovige ook van die teksten waar hij of zij niet mee uit de voeten kan. Zelfs op vakantie niet. Persoonlijk heb ik dat als ik per ongeluk in de bergen verzeild raak en enthousiaste reisgenoten beginnen met ‘Ik hef mijn ogen op naar de bergen…’ Ik begrijp de link wel en ik herken ook iets van de kalenders met machtige bergmassieven en bijbehorende Bijbeltekst , maar ik maak het niet mee. Ik kijk wel op naar de bergen, maar om nu te zeggen dat ik daar mijn hulp van verwacht… Ik vind ze onheilspellend. Ik ben er een keer met volle bepakking afgerold – misschien  heeft het daar mee te maken. Het schijnt dat bepaalde ervaringen ervoor kunnen zorgen dat je bepaalde geloofswaarheden maar moeilijk tot je kan nemen. Nu is geloofsstrijd iets dat bij ons leven hoort en ons sterker maakt, dus dat is niet erg. Jakob is bepaald niet slechter uit het gevecht aan de Jabbok gekomen. Toch blijf ik het met die bergen een beetje moeilijk hebben.

Voor mijn gevoel heb ik soms bergen zorgen waar ik mee geconfronteerd word of bergjes van eenzaamheid

Een veelbeproefde methode om moeilijke Bijbelteksten toch aanvaardbaar te maken, is ze te vergeestelijken of op zijn minst de overdrachtelijke betekenis ervan op te sporen. Tja, dan ben ik meer het type dat ergens als een berg tegenop ziet. En als ik het Spaans benauwd krijg, zou ik een andere Psalmregel citeren: ‘Bergen val op ons.’ Voor mijn gevoel heb ik soms bergen zorgen waar ik mee geconfronteerd word of bergjes van eenzaamheid. Nee, hier kom ik niet veel verder mee. Nu houd ik ook meer van het water. En troost het me dat Jezus over het water liep en niet over de bergtoppen snelde… want ik ben nog wel zo gelovig dat ik wil proberen de Heer te volgen waar Hij ook gaat. En dat van dat water zie ik dan meer gebeuren dan iets met de bergen.

En toch – ze staan er. Die bergen en die Bijbelteksten. Uiteindelijk geldt ook voor mij dat ik mijn ogen opsla en omhoog kijk. Niet op de bergen zie, niet op de zorgen of de eenzaamheid, niet op het water en de donkere golven (hoe veel ik ook van water houd) maar omhoog kijk naar Hem en Jezus zie. Om door Hem gezien te worden. Dan ontstaat er geloof dat bergen kan verzetten. En kan ik me een klein beetje voorstellen dat zelfs ik nog een keertje ga abseilen… Maar dat zal wel op de nieuwe hemel en aarde zijn!

Bram Hordijk